Παντού υπάρχει ένας μύθος

Μύθος πρώτος: Βάλαμε τις επιχειρήσεις στο υπερ-ταμείο γιατί το απαιτούσαν οι δανειστές αλλά μην ανησυχείτε. Όσο υπάρχει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα γίνει καμία ιδιωτικοποίηση.

Αυτές οι υποσχέσεις των υπουργών και της κυβέρνησης δεν αξίζουν ούτε μια δεκάρα. Σύμφωνα με τον νόμο που ψήφισαν στις 22 Μάη, το ΔΣ του υπερ-ταμείου αποτελείται από 5 μέλη. Τα δύο τα διορίζει απ’ ευθείας η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Κομισιόν. Τα άλλα τρία τα υποδεικνύει η κυβέρνηση αλλά πρέπει να τα εγκρίνει η  ΕΚΤ και η Ε.Ε. Είναι όπως με τον πρόεδρο της Τράπεζας της Ελλάδος. Η κυβέρνηση προτείνει αλλά η ΕΚΤ αποφασίζει ουσιαστικά ποιος θα είναι. Άρα κουμάντο δεν θα κάνει κανένας υπουργός είτε αυτής είτε οποιασδήποτε κυβέρνησης, αλλά η ίδια η ΕΕ και οι δανειστές.

Μύθος δεύτερος: Δεν πρόκειται για ιδιωτικοποίηση αλλά για αξιοποίηση της περιουσίας των μεταφορών.

Μεγάλο ψέμα. Το ΜΕΤΡΟ για παράδειγμα, δεν έχει ακίνητη περιουσία για αξιοποίηση. Η μόνη περιουσία είναι το μεταφορικό έργο. Ακόμη όμως και αν δεν δώσουν απ’ ευθείας σε κάποιον ιδιώτη μια εταιρία μεταφορών, αξιοποίηση σημαίνει, ότι παραχωρούν σε έναν ιδιώτη το τροχαίο υλικό πχ, ή τα εισιτήρια  και τον έλεγχο τους ή την συντήρηση των γραμμών ή νοικιάζουν για 10 χρόνια σε ένα ιδιώτη μια λεωφορειακή γραμμή φιλέτο κλπ. Γιατί ιδιωτικοποίηση δεν σημαίνει μονάχα αυτό που είχε κάνει ο Μητσοτάκης το ’92 με την ΕΑΣ αλλά στο οπλοστάσιο τους είναι όλοι οι τρόποι.

Μύθος τρίτος: Δεν υπάρχει πολιτικό κόμμα που να στηρίζει τον αγώνα μας. Δεν υπάρχει πολιτική λύση όπως ο Αντρέας το ’93, άρα δεν μπορούμε να νικήσουμε.

Πρόκειται για πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας. Οι αγώνες μας δημιουργούν τις πολιτικές λύσεις και όχι οι πολιτικές λύσεις τους αγώνες. Το ’92-’93, ήταν οι αγώνες των εργαζόμενων με μπροστάρη την ΕΑΣ που πάλεψαν και έτσι δημιουργήθηκε η «πολιτική λύση», έτσι δηλαδή αναγκάστηκε ο Α. Παπανδρέου να επανακρατικοποιήσει την ΕΑΣ όταν έγινε κυβέρνηση. Το ίδιο έγινε και με τον ΣΥΡΙΖΑ (για όσους τον πίστεψαν). Οι αγώνες των εργαζόμενων έφεραν την ανατροπή του ΠΑΣΟΚ στην αρχή και της ΝΔ στη συνέχεια και ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε «πολιτική λύση» και όχι το ανάποδο. ΟΙ εργαζόμενοι στην ΕΡΤ το ήξεραν παρά πολύ καλά αυτό και έτσι δεν σταμάτησαν για δύο χρόνια τους αγώνες τους, και ακόμη και όταν βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση έκαναν συγκεντρώσεις και έτσι επέβαλλαν ότι ξανάνοιξε η ΕΡΤ.

Μύθος τέταρτος: Την αποφάσισαν την ιδιωτικοποίηση, κουμάντο κάνει πλέον ο Σόιμπλε άρα δεν μπορούμε να νικήσουμε

Και αυτό είναι ένα λάθος επιχείρημα. Δίπλα μας, στη Γαλλία ο ξεσηκωμός των εργαζόμενων ενάντια στους νόμους του Ολάντ αναγκάζει τον Γάλλο πρόεδρο να συζητάει για να πάρει πίσω τον νόμο που ψήφισε πριν από λίγες βδομάδες. Και κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί στα σοβαρά ότι ο Ολάντ είναι πιο αδύναμος από τον Τσίπρα. Δεκάδες νόμοι έχουν μείνει στα χαρτιά εξαιτίας των αγώνων των εργαζόμενων. Στην Ελλάδα των μνημονίων, οι δανειστές επέμειναν να κλείσουν 40 περίπου μικρά νοσοκομεία και τόσο ο Λοβέρδος όσο και ο Άδωνις έκαναν το πάν για να υπηρετήσουν τις αποφάσεις των ευρωπαίων φίλων τους. Τελικά οι αγώνες των εργαζόμενων στην Υγεία,  εμπόδισαν αυτήν την προοπτική. Μόλις 4 κατάφεραν να κλείσουν οι μνημονιακοί και τα υπόλοιπα συνεχίζουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους πολίτες.

Μύθος πέμπτος: Αφού δεν μπορούμε να κερδίσουμε την ιδιωτικοποίηση ας δώσουμε βάρος στο να υπογράψουμε συλλογική σύμβαση για να περισώσουμε ότι μπορούμε.

Αυτό είναι τεράστιο λάθος. Πρώτον γιατί το μήνυμα που δίνει σε όλη την κοινωνία είναι ότι εμείς δεν ενδιαφερόμαστε για δημόσιες, φτηνές, αξιόπιστες μεταφορές, αλλά μας ενδιαφέρουν μόνο οι κατακτήσεις μας. Άρα έτσι σπάει η συμμαχία που θέλεις να έχεις με όλη την κοινωνία. Δεύτερον, η υπογραφή της οποιασδήποτε συλλογικής σύμβασης στην καλύτερη των περιπτώσεων θα εξασφαλίσει κάποια δικαιώματα μονάχα για ένα δύο χρόνια. Μετά από δύο χρόνια θα βρεθείς ξανά στο σημείο να χρειάζεται αγώνας για να υπογράψεις νέα σύμβαση για τα δικαιώματα σου,  μόνο που αυτήν τη φορά θα είναι η κάθε επιχείρηση μόνη της σε αυτή την μάχη. Στα Λιμάνια κάνουν 48ωρες απεργίες μήπως και κερδίσουν την υπογραφή συλλογικής σύμβασης για να κρατήσουν κάποια δικαιώματα, έστω και για δύο χρόνια, γιατί δεν είχαν οργανώσει την σύγκρουση ενάντια στην ιδιωτικοποίηση έγκαιρα.. 

απο το 2ο φύλλο της "κόκκινης γραμμής" που κυκλοφορεί